Zwój Pięcioksięgu Samarytańskiego (fot. ks. Marcin Zieliński)

„W każdym czasie Słowo Boże będzie przenikać życie ludzi i wyrywać ich z ich codziennych przyzwyczajeń i rutyny, jeśli tylko przyjmą je do swoich serc. Tylko ci, którzy czują się wezwani przez to Słowo, będą mogli ‘wejść do winnicy’…”

C. J. Geffré

Księgi istniały z starożytności w formie zwojów. Posklejane kawałki papirusu lub pergaminu były nawijane na dwa drewniane kołki, często bogato zdobione. Czytanie wymagało zaangażowania dwóch rąk: jedna służyła do rozwijania zwoju, druga do zwijania (por. Łk 4,20). Tekst był spisany zwykle na jednej stronie, starannie wygładzonej, w formie kolumn. Materiał piśmienniczy był w starożytności bardzo drogi, szczególnie pergamin, dlatego pisano bez żadnych przerw w tekście, łącząc wyrazy i nie używano znaków interpunkcyjnych. Starożytne zwoje nie przekraczały zwykle 10 metrów, aby długość zwoju utrudniała znalezienia poszukiwanego fragmentu. Do pisania używano atramentu czarnego lub brązowego, który nanoszono na materiał piśmienniczy zaostrzonym kawałkiem trzciny.

Roberta Rinaldi & ks. Marcin Zieliński

http://www.imj.org.il/shrine_center/Isaiah_Scrolling/index.html