„Czy goście weselni

mogą pościć,

dopóki pan młody

jest z nimi?”

Mk 2, 19 – ewangelia mszalna

Odpowiedź Jezusa na pytanie, dlaczego Jego uczniowie nie poszczą.

„Strzeżcie  się,  żebyście  uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli” (Mt 6, 1) – czytamy w Kazaniu na Górze. Porównanie, którego używa Jezus: „Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi?” (Mk 2, 19), skłania słuchaczy do postawienia sobie pytania o motywację podejmowanej przez nich pobożnej czynności. Już Księga Izajasza przestrzega przed zewnętrznym tylko umartwianiem się (por. Iz 58, 1-12), uznając za decydującą postawę miłości względem bliźniego. Chrześcijanie powinni pamiętać, że zewnętrzna praktyka jest wyrazem wewnętrznego pragnienia: nawrócenia serca, wzrostu w miłości, pełniejszego naśladowania Jezusa.

„Nie szukajmy próżnej chwały, jedni drugich drażniąc i wzajemnie sobie zazdroszcząc” (Ga 5, 26).

ks. Jakub Dąbrowski