Pan moim dziedzictwem

i przeznaczeniem,

to On mój los zabezpiecza.

Ps 16, 5 – psalm responsoryjny

Psalmista, posługując się symbolem dziedzictwa, głosi, że Bóg jest najwyższym dobrem.

Dziedzictwem Izraela miała być najpierw ziemia obiecana. Stanowiła ona cel długiej wędrówki przez pustynię, była obiektem pragnień i dążeń narodu wybranego. Psalmista jednak rozumie swe dziedzictwo w sposób bardziej duchowy, mistyczny: Ma być nim sam Bóg jako najwyższe dobro i największe bogactwo. Słowa Psalmu przypominają jednocześnie sytuację kapłańskiego pokolenia Lewitów, które nie otrzymało swego kawałka ziemi i pozostało w szczególny sposób zdane na łaskę Pana. Stąd można wnioskować, że Psalm 16. jest modlitwą kapłana, który z ufnością i radością stwierdza, iż sam Bóg jest jego jedynym zabezpieczeniem na przyszłość.
Św. Augustyn w następujący sposób komentuje słowa natchnionego autora: „Psalmista nie mówi: O Boże, daj mi dziedzictwo! Cóż mi dasz jako dziedzictwo? Mówi natomiast: Wszystko, co możesz dać mi prócz Ciebie, jest znikome. Ty sam bądź moim dziedzictwem. Ty jesteś Tym, którego kocham. (...) Oczekiwać Boga od Boga, być napełnionym Bogiem przez Boga. On ci wystarczy, poza Nim nic ci nie może wystarczyć”.

„Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną (Mt 6, 19)”

ks. Grzegorz Domański