Jak Abraham trafił do nieba?
Czy Abraham, jak i inni wielcy ST, po swej śmierci czekali w Szeolu (piekłach - przed ZMARTWYCHWSTANIEM Chrystusa nie było piekła i czyśćca?) na wyzwolenie przez Mesjasza, czy- raczej- od razu poszli do Nieba? P. Jezus w swojej przypowieści o bogaczu i Łazarzu zdaje się opisywać sytuację bytności Ojca naszej wiary w Raju (Niebie?), a przecież było (?) to PRZED Paschą Pana?
Los starotestamentowych postaci obdarzonych specjalnymi przywilejami należy rozpatrywać w kontekście artykułu wiary mówiącego o zstąpieniu Jezusa do Otchłani. Pisaliśmy o tym TUTAJ.
Trudno zgodzić się z twierdzeniem, że niebo, czyściec i piekło to są rzeczywistości, które powstały dopiero po zmartwychwstaniu Jezusa. Tym, co utrudnia nam pojmowanie sensu nieba/piekła/czyśćca jest traktowanie ich jako miejsc geograficznych. Mówi się bowiem potocznie, że dobrzy ludzie idą do nieba, tak jak mówi się o ludziach idących do piekła. Posługując się tymi wyrażeniami wyobrażamy sobie te rzeczywistości jako istniejące na antypodach wszechświata: ci, którzy byli dobrzy idą do góry, a źli – spadają w dół. Tymczasem musimy pamiętać, że los człowieka po śmierci. W ten sposób obrazy, które mają nam wyobrażenie i mają za zadanie przybliżać pewne aspekty losów człowieka, zajmują główne miejsce w wyobraźni i ostatecznie zaciemniają prawdę o niebie oraz piekle.
Główną istotą w kategoriach rozpatrywania nieba/czyśćca/piekła jest określenie relacji duszy wobec Boga. W przypadku nieba dusza jest w pełni zjednoczona z Bogiem i odbiera nagrodę za dobre uczynki i podejmowanie wysiłku służącemu pogłębianiu relacji z Bogiem w ciągu ziemskiego życia człowieka. Czyściec jest stanem, w którym dusza musi podjąć niewielkie staranie, by zjednoczyć się z Bogiem w pełni. Jest ona uznana za godną wiecznej nagrody, ale drobne nieodpokutowane grzechy lub szkody wywołane przez nie, nie zostały naprawione. Piekło natomiast jest to stan, w którym dusza trwa w stanie wynikającym z podjętych za życia czynów oddalających ją od Boga.
Mówienie o Szeolu jest jednym ze starotestamentowych sposobów wyrażania pojmowanej rzeczywistości po śmierci człowieka. Jego dusza, według wierzeń tamtych czasów, zstępowała do Szeolu, gdzie oczekiwała na ostateczne przeznaczenie w chwili przyjścia Boga (określanego czasami mianem „dnia Pańskiego”). Nowy Testament jednak określił jednoznacznie los człowieka w niebie albo piekle jako to, co czeka człowieka po śmierci. Jednocześnie jednak trzeba pamiętać, że wszystko, co dzieje się poza ziemską rzeczywistością nie jest związane dwoma wymiarami decydującymi o pojmowaniu naszego materialnego świata: czas i przestrzeń. Dla Boga trwa wieczne „teraz” i jednocześnie każde miejsce jest określane jako „tutaj”.
Z tego powodu nawet osoby żyjące przed Paschą Jezus i Jego śmiercią doświadczają owoców jego zbawiennej śmierci. Takie przesłanie kryje się za artykułem wiary mówiącym o zstąpieniu Jezusa do otchłani. To sprawia, że Abraham jako osoba żyjąca na długo przed Jezusem (J 8,57) znajduje się w rzeczywistości nieba i doświadcza zjednoczenia z Bogiem.
Na koniec warto zaznaczyć, że w żydowskim sposobie opisywania losów człowieka po śmierci wyrażenie „łono Abrahama” opisywało wieczną nagrodę, opisując w ten sposób włączenie do grona najbliższych potomków ojca wiary żydowskiej.
A 100 pytań temu zastanawialiśmy się:
Jesteś na facebooku? My też! :)
Zapraszamy do dyskusji na temat powyższej odpowiedzi na naszej facebookowej stronie!
"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)
Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".
Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.
