Ojciec...

Joz 5,9a.10-12; Ps 34; 2 Kor 5,17-21; Łk 15,1-3. 11-32

Czy jesteśmy w domu Ojca, czy z niego odchodzimy, najważniejsze jest wiedzieć kim jest nasz Ojciec i jaka jest jego Miłość. O tym nie wiedział ani młodszy, ani starszy jego syn. Odkryć bezwarunkową, wieczną, nieustannie przebaczającą Miłość Ojca sprawia, że wierność Bogu, przestaje być ciężarem wypełniania prawa, a staje się pokornym i pełnym wdzięczności odwzajemnieniem daru...

Pierwsze Czytanie

Autor Księgi Jozuego obwieszcza radosny moment w historii Izraela. Następuje czas wejścia do Ziemi Obietnicy, w której Izraelici mogą świętować pierwszą Paschę. Uroczystość ta na zawsze pozostanie znakiem wielkich dzieł, które Bóg uczynił dla swojego Ludu. Czas pustyni stanowił czas próby i oczyszczenia, który miały przygotować Izrael na przyjęcie daru nowej ziemi. Tak, jak podczas pustynnej wędrówki nieustannie towarzyszyła Izraelowi Boża opieka, tak i po objęciu ziemi Bóg pozostaje wierny, który troszczy się jak ojciec o swoje dzieci. Lud Boży ma pamiętać, że wszystko, co otrzymał jest darem Boga

Drugie Czytanie

Zbawcze dzieło Chrystusa stało się dla człowieka szczytowym punktem objawienia się miłosierdzia samego Boga. Nasze zjednoczenie z Chrystusem, naucza Święty Paweł sprawia, że uczestniczymy w darze Jego łaski. Jezus przywraca nam utracony przez grzech dar, a jego doskonałe posłuszeństwo Ojcu wskazuje nam drogę jak stawać się Synami Najwyższego i dziedzicami Jego Miłości. Kto przyjął ten dar, staje się następnie dla innych pośrednikiem otrzymanego zbawienia.

Ewangelia

Ewangelia Łukasza, która w szczególny sposób objawia nam miłosierdzie i czułość Boga, dochodzi w tym kontekście do swoistego zenitu. Przypowieść o Miłosiernym Ojcu powstaje w kontekście relacji Jezusa z osobami pogardzanymi w środowisku pobożnych Żydów. Swoiste napięcie wynikające z różnic moralnych staje się dla Jezusa kolejną możliwością pouczenia, zarówno faryzeuszów i uczonych w Piśmie, jak i grzeszników, co jest tak naprawdę najważniejsze i stanowi sedno świętości. Jest to najmocniejszy obraz, opowiadający o Bożym miłosierdziu, po wcześniejszych dwóch przypowieściach o owcy i drachmie.

Pomimo, że Jezus stawiał jasne i radykalne wymagania, to jednak nie zniechęcało to ludzi uznawanych za najgorszych, zbliżać się i być w towarzystwie Jezusa, a Łukasz podkreśla powszechność tej sytuacji. Jezus jest Słowem Ojca, Słowem nadziei, Dobrej Nowiny, która jest skierowana do wszystkich. Potrzeba jednak słuchać Słowa, aby ono jak ziarno wydało plon. Grzesznicy więc poprzez sam fakt słuchania wchodzą w krąg oddziaływania łaski. Staje się to jednak powodem szemrania tych, którzy uznają siebie za doskonałych ekspertów w sprawach Bożych, tych nieskazitelnych moralnie. Jezus wie, że ludziom o twardych sercach trudno będzie przyjąć prawdę wprost, więc rozpoczyna opowieść.

Historia dotyczy Ojca i jego dwóch synów. Młodszy syn chce zacząć żyć na własną rękę, bez Ojca. Zachowuje się jednak tak, jakby Ojciec miał umrzeć, gdyż wtedy majątek zostaje rozdzielony pomiędzy potomków. Ojciec potrafił zaakceptować decyzję syna, pozostawił mu wolność wyboru. Ewangelista bardzo konkretnie przedstawia życie młodszego syna. Odchodzi daleko od Ojca, bo wydaje się mu, że wtedy może być w końcu wolny i szczęśliwy. Jednak to wszystko, co wydaje mu się piękne i wspaniałe kończy się. Dar Ojca zostaje roztrwoniony. Na dodatek pojawia się głód. Sytuacja braku rodzi konieczność zmiany. Syn staje się więc niewolnikiem, podejmuje upokarzającą pracę pasienia świń, ale w niczym mu to nie pomaga. Choć pragnie karmić się nieczystym pokarmem świń, nie ma go. Prawdziwie nasycenie jest tylko w domu Ojca i dotkliwy głód o tym mu przypomina. Zaczyna się zastanawiać: dosłownie – wchodzi w siebie. Decyzja zaczyna dojrzewać w jego sercu, zaczyna tęsknić za dostatkiem domu Ojca... Syn jednak nie nazywa siebie już synem, bo nie rozumie, że na miłość się nie zasługuje, ani się jej nie kupuje.

Spotkanie syna z Ojcem stanowi kulminacyjny moment opowiadania. Ewangelista z niezwykłą precyzją opisuje poszczególne etapy spotkania i gesty Ojca. Ojciec dostrzega syna z daleka. Obraz przegranego pod każdym względem syna nie budzi jednak gniewu Ojca, ale Jego wzruszenie. Wzruszenie Ojca jest głębokie, angażuje całego Jego serce, uczucia, wnętrzności. Ojciec wyraża swe uczucia, obdarza syna ojcowską czułością: rzuca się mu na szyję i całuje go. W tej niezwykłej sytuacji syn próbuje zrealizować swój plan: on nie widzi jeszcze Ojca (Jego spojrzenia, wzruszenia, pocałunku), widzi tylko swój grzech i na nim się koncentruje. Ojciec jednak interesuje się tylko i wyłącznie ratowaniem syna: nowa szata, pierścień, sandały i uczta. Syn z niewolnika od świń, w jednej chwili staje się na nowo dziedzicem! Ojciec to wszystko czyni z ogromnym pośpiechem – chce jak najszybciej wyrwać syna z jego upodlenia! Rozpoczyna się uczta radości.

Starszy syn, to figura każdego, kto uznaje się za sprawiedliwego. Jest w domu Ojca, ale ta sytuacja pokazuje, że jest jeszcze dalej niż młodszy syn. Objawione miłosierdzie rodzi gniew i zazdrość. To demaskuje prawdę o „doskonałym” synu. On pracuje dla Ojca, poświęca się niezmiernie, ale nie zna Ojca, ani Jego serca. Postawa Ojca przekreśla jego służalcze, oparte jedynie na przymusowych przepisach życie, w którym brak jest miłości. Ojciec nie jest dla niego Ojcem, a tym bardziej brat nie jest bratem. Dlatego Ojciec wychodzi również naprzeciw starszego syna, on też musi wrócić do Ojca! Ojciec daje mu poznać swoją nieodwołalną i wieczną miłość. Zwraca się do niego: „moje dziecko”, chcąc podkreślić więzy miłości. Ale nie tylko. Ojciec chce mu dać poznać swoje serce, swoją miłość, której nie potrafi nic unicestwić. Jego największym pragnieniem jest ocalać człowieka w każdej sytuacji, która go niszczy...

S. Jolanta Judyta Pudełko PDDM