Dzieło Biblijne - Kościół naszym domem (Nabożeństwo eucharystyczne)

Kościół naszym domem (Nabożeństwo eucharystyczne)

Ks. Piotr Waszak,
Ks. Tadeusz Kwitowski

KOŚCIÓŁ NASZYM DOMEM

Podczas nabożeństwa można wykorzystać obraz / ikonę domu a zarazem/ lub też (do wyboru) biblijne ilustracje tajemnicy Kościoła (jako Ciała, którego ośrodkiem/głową jest Chrystus, budowli złożonej z „żywych kamieni”, owczarni i Pasterza, Krzewu winnego i latorośli); wszystko to w pewnym oddaleniu (w tle) oświetlonego Chrystusa Eucharystycznego (jeśli pozwalają na to okoliczności chodziłoby o efekt przyciemnienia przy zachowaniu jednocześnie intensywnego, skupionego światła skierowanego na Najświętszy Sakrament).

PIEŚŃ NA ROZPOCZĘCIE

Upadnij na kolana, ludu czcią przejęty

WYSTAWIENIE NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

Modlitwa uwielbienia przed Najświętszym Sakramentem

O Najświętsza i Niepojęta Trójco: Boże Ojcze, Synu Boży i Duchu Święty! Stajemy przed Tobą z pokorą i skruchą, jako n i e g o d n i s ł u d z y oraz jako n i e p o s ł u s z n e dzieci, którym dana jest łaska przebywania w Twoim domu. Otwórz nasze serca na nieskończoną Miłość Twoją, abyśmy mogli doświadczyć wolności dzieci Bożych – wolności od tak wielu trosk, słabości i grzechów, które przygniatają nas zabierając radość serca. Ty jesteś Ojcem wszelkiego stworzenia – wszyscy należymy do Ciebie. Ty jeden, Panie, jesteś źródłem życia i wszystko napełniasz życiem w obfitości. Doświadczając łaski bycia dziećmi w Twoim domu, uwielbiamy Cię we wspólnocie Kościoła jednym sercem i jedną duszą, a zarazem pokornie prosimy, abyś umocnił naszą wiarę i więzy miłości z Tobą i braćmi, byśmy nigdy nie opuścili Twojego domu – Kościoła świętego.

PIEŚŃ

Kościół to nie tylko dom z kamieni i złota lub Jeden jest tylko Pan

WPROWADZENIE

[Fragment Listu Prymasa Polski Józefa Kowalczyka na nowy 2011/2012 rok liturgiczny i nowy rok pracy duszpasterskiej, kontynuujący rozpoczęty przed rokiem 3-letni cykl pracy duszpasterskiej Kościoła w Polsce w myśl hasła: „Kościół domem i szkołą komunii”]

„Rok 2012 poświęcony jest wymiarowi horyzontalnemu komunii […] budowaniu chrześcijańskich relacji z bliźnimi na fundamencie komunii z Bogiem – przejście od doświadczenia bliskości Boga do doświadczenia bliskości człowieka.

Obraz domu niesie ze sobą głębokie treści. Od wieków jest symbolem tego, co szczególnie bliskie i drogie każdemu człowiekowi. W Starym Testamencie pod pojęciem domu rozumiano zarówno materialną budowlę, jak i wspólnotę rodzinną a także społeczność rodową i narodową. Dom jest dziełem Boga i człowieka. Psalmista jasno wyraża tę myśl mówiąc: Jeśli Pan domu nie zbuduje, na próżno trudzą się jego budowniczowie (Ps 127,1). Idea bosko-ludzkiego budowniczego domu kontynuowana jest w Nowym Testamencie. Św. Paweł podkreśla, że dom chrześcijański zbudowany jest na mocnym fundamencie, którym jest sam Chrystus Jezus (por. 1 Kor 3,11). Na tym fundamencie powstała wspólnota uczniów, zarówno wspólnota rodzinna, jak i wspólnota Kościoła powszechnego (por. 1 Kor 3,10).

A zatem – jak poucza nas Apostoł Paweł – „Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha” (Ef 2,19-22).

Domownikami tego Bożego domu – Kościoła – staliśmy się przez chrzest św. Jako ochrzczeni nie należymy już do samych siebie, ale do Chrystusa, który za nas umarł i zmartwychwstał. Od tej chwili każdy z nas jest powołany do tego, aby na miarę swoich możliwości i talentów służyć swoim siostrom i braciom we wspólnocie Kościoła (por. KKK 1269). Jako chrześcijanie, świeccy i duchowni, jesteśmy Kościołem, a nie tylko w Kościele. Jesteśmy jego częścią. Każdy bez wyjątku. Nie jesteśmy w Kościele obcymi.”

Proklamacja Ewangelii

J 2,13-22

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo». Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?» On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

Oto słowo Pańskie

Otwórzmy drzwi naszych serc dla przychodzącego Pana Jezusa i uwielbiajmy Go w tajemnicy Jego Ciała, ofiarowanego Ojcu za nas i dla nas w zbawczej Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu. Niechaj chwila milczenia wprowadzi nas w osobiste spotkanie z Jezusem. On pragnie skierować swoje Słowo do każdego z nas. Wpatrując się w Jezusa na ołtarzu, trwajmy umysłem i sercem przy Słowie Ewangelii, które usłyszeliśmy. Nasza obecność przed Panem jest czasem łaski – budowania świątyni Bożej w nas.

(Kilka / kilkanaście minut ciszy, według uznania duszpasterza)

PIEŚŃ

Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem (refren, 1 zwrotka, refren)

Rodzina domowym Kościołem

(Tę część mogą odczytać rodzice/małżonkowie)

Pod koniec IV wieku św. Jan Chryzostom w jednej z homilii wyjaśniających tekst Dziejów Apostolskich tak mówi o domu chrześcijańskim: „I nocą nawet ... wstawaj, klękaj i módl się... Trzeba, aby twój dom był stale domem modlitwy, Kościołem”. To określenie rodziny jako domowego Kościoła przejął od św. Jana Chryzostoma Sobór Watykański II i kilkakrotnie użył go w swoim nauczaniu o rodzinie. Występowało ono często w nauczaniu papieskim.

W dobie współczesnej, gdy rodzina przeżywa poważny kryzys, Kościół odkrył jej eklezjalny charakter i tę starożytną ideę dzisiaj stara się upowszechnić. Rodzina chrześcijańska jest „małym Kościołem”, tworzy „domowe sanktuarium”, stanowi najmniejszą, podstawową i niczym niezastąpioną strukturę kościelną. Żeby dobrze zrozumieć naturę rodziny jako „domowego Kościoła”, należy „w każdej rodzinie chrześcijańskiej odkryć różne postacie i rysy Kościoła powszechnego” (Zob. Adhortacja apostolska o ewangelizacji w świecie współczesnym Evangelii nuntiandi, 71 [8 XII 1975]).

(Bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny. Aby rodzina była bardziej Kościołem, Olsztyn 1989, 11)

PIEŚŃ

Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem (refren, 2 zwrotka, refren)

(Tę część może odczytać dziecko)

Boże nasz, Ojcze, wejrzyj z miłością na dzieci i prowadź je drogą Twych przykazań. Niech spłynie na wszystkie dzieci błogosławieństwo i łaska Twoja i niech dojdą do pełnego rozwoju fizycznego i duchowego. Niech wielbią Cię zawsze.

Panie Jezu Chryste, który zapraszasz dzieci do Stołu Słowa, Ciała i Krwi Twojej, niech ten pokarm da im siły w radosnym podążaniu Twoim śladem. Synu Maryi Dziewicy, który znasz troski i niepokoje wszystkich rodziców na ziemi, otaczaj dzieci swoją miłością i błogosławieństwem, niech wzrastają w mądrości, w latach i Twojej łasce.

Duchu Święty, Boże, napełnij serca dzieci Twoją łaską, aby mogły doskonale Cię kochać i godnie chwalić Cię na wieki. Ty, który sprawiasz łaskę w duszach ludzkich, uświęcaj dzieci oraz dokonuj dzieła, które rozpocząłeś w nich na chrzcie św. Wszechmogący Boże, prosimy także, uzdrów słabości dzieci, które chorują i cierpią, wzmocnij ich siły i spraw, niech okaże się na nich miłosierdzie Twoje i wielkość Twojej łaski, by w zdrowiu rozwijały się i doskonaliły służąc Tobie w bliźnich przez całe życie.

[Por.: Bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny. Aby rodzina była bardziej Kościołem, Olsztyn 1989, 94n oraz 253]

PIEŚŃ

Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem (refren, 3 zwrotka, refren)

(Tę część może odczytać osoba starsza/samotna)

Właściwą perspektywę [spojrzenia na życie – dop. aut.] stanowi wieczność, każdy zaś etap życia jest ważkim przygotowaniem do niej. Także starość ma swoją rolę do odegrania w tym procesie stopniowego dojrzewania człowieka zmierzającego ku wieczności. Z tego dojrzewania czerpie oczywiste korzyści również środowisko społeczne, do którego należy człowiek sędziwy. Ludzie starzy pomagają nam mądrzej patrzeć na ziemskie wydarzenia, ponieważ dzięki życiowym doświadczeniom zyskali wiedzę i dojrzałość. Są strażnikami pamięci zbiorowej, a więc mają szczególny tytuł, aby być wyrazicielami wspólnych ideałów i wartości, które są podstawą i regułą życia społecznego. Wykluczyć ich ze społeczeństwa znaczy w imię nowoczesności pozbawionej pamięci odrzucić przeszłość, w której zakorzeniona jest teraźniejszość. Ludzie starsi dzięki swej dojrzałości i doświadczeniu mogą udzielać młodym rad i cennych pouczeń.

Kruchość ludzkiego istnienia, w sposób najbardziej wyrazisty ujawniająca się w starszym wieku, staje się w tej perspektywie przypomnieniem o wzajemnej zależności i nieodzownej solidarności między różnymi pokoleniami, jako że każdy człowiek potrzebuje innych i wzbogaca się dzięki darom i charyzmatom wszystkich.

[…] Chrześcijańska wspólnota może wiele skorzystać dzięki obecności osób w podeszłym wieku. Mam na myśli zwłaszcza sferę ewangelizacji: jej skuteczność nie zależy w głównej mierze od sprawnego działania. W jakże wielu rodzinach wnuki poznają podstawy wiary dzięki dziadkom! Jednak ludzie starsi mogą wnosić dobroczynny wkład także w wielu innych dziedzinach. Duch działa, jak i gdzie chce, nierzadko posługując się ludzkimi środkami, które w oczach świata uchodzą za mało znaczące. Wiele osób znajduje zrozumienie i wsparcie u ludzi starych, samotnych lub chorych, ale umiejących dodać otuchy przez życzliwą radę, milczącą modlitwę, świadectwo cierpienia znoszonego z wytrwałą ufnością. Właśnie wówczas, gdy słabną ich siły i zdolność działania, nasi sędziwi bracia i siostry stają się szczególnie cennymi narzędziami tajemnych zamysłów Opatrzności.

(List Ojca Św. Jana Pawła II: Do moich Braci i Sióstr – ludzi w podeszłym wieku, pkt. 10 i 13 [ 1 X 1999] )

PIEŚŃ

Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem (refren, 4 zwrotka, refren)

Wołajmy teraz do Pana Boga słowami pokornej modlitwy budowniczego jerozolimskiej świątyni króla Salomona, który spośród wszelkich darów wybrał i prosił dla siebie o dar mądrości serca (zob. 1 Krl 8,23.27-30; por. 2 Krn 6,14.18-21):

„O Panie, Boże Izraela! Nie ma takiego Boga jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na ziemi, tak zachowującego przymierze i łaskę względem Twoich sług, którzy czczą Cię z całego swego serca […] Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem. Zważ więc na modlitwę Twego sługi i jego błaganie, o Panie, Boże mój, i wysłuchaj to wołanie i tę modlitwę, w której dziś Twój sługa stara się ubłagać Cię o to, aby w nocy i w dzień Twoje oczy patrzyły na tę świątynię. Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: «Tam będzie moje Imię» – tak, aby wysłuchać modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu. Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaś wysłuchaj w miejscu Twego przebywania – w niebie. Nie tylko wysłuchaj, ale też i przebacz!”

MODLITWA WIERNYCH

Z łaski Bożej jesteśmy dziećmi Bożymi i świątynią Ducha Świętego. Dziękując za tak wielki dar stańmy przed naszym Ojcem z sercami przepełnionymi pokorną i ufną modlitwą, którą ogarniamy cały Kościół święty.