Ks. Marek Bednarski

CHRYSTUS DAJE NAM SIEBIE

piątek, III tyg. wielkanocnego

WPROWADZENIE

W przedostatnim dniu obchodzonego obecnie Tygodnia Biblijnego nasze myśli biegną w stronę Matki Najświętszej, która objawiła się w Fatimie. To właśnie Maryi, której się cały powierzył, bł. Jana Paweł II – jak sam o tym mówił – zawdzięcza ocalenie w czasie zamachu na Placu św. Piotra. Maryja jednak zawsze wskazuje na Syna, Jezusa. On przychodzi do nas także w tej Eucharystii. Nie musimy więc pytać jak Szaweł pod Damaszkiem: „kto jesteś Panie”? Powinniśmy jednak być przepojeni wdzięcznością za otrzymywane dary. Czyż słowo eucharystia nie oznacza „dziękczynienie”? Ponieważ jesteśmy przekonani, że dzięki Ciału i Krwi Jezusa mamy życie wieczne, dlatego pragniemy wyrazić Bogu naszą przeogromną wdzięczność. Na początku tej Mszy św. przeprośmy wpierw Pana Boga za wszystkie nasze grzechy, a zwłaszcza za brak postawy wdzięczności.

HOMILIA

W trwającym Tygodniu Biblijnym przeżywamy ciągle radość wielkanocnego poranka i doświadczamy szczęścia uczniów, '6Btórzy spotykają zmartwychwstałego Pana w Wieczerniku oraz poznają Go przy łamaniu Chleba, jak dokonało się to w Emaus. Tak Wieczernik, jak i Emaus są miejscami dotkniętymi tajemnicą Eucharystii. Pokazują, że właśnie Eucharystia jest jednym z największych owoców męki i zmartwychwstania Chrystusa.

1. „Trwa we Mnie, a Ja w nim”

W dzisiejszej ewangelii Pan Jezus mówi nam: „Kto spożywa moje Ciało i pije Krew moją, trwa we Mnie, a Ja w nim”. Przed takim sformułowaniem umysł człowieka staje zdumiony. Intelekt buntuje się przed dosłownym rozumieniem tych słów i szuka symboliki tam, gdzie jej nie ma. Zdumieni byli również słuchacze Jezusa w Kafarnaum. Zastanawiali się gorączkowo, czy znowu mają do czynienia z semicką retoryką skłonną do obrazowania, czy też kryje się w tym Jego słowie niebezpieczna dosłowność. Tę dosłowność podkreśla grecki tekst Ewangelii, który na określenie „ciała” wybiera rzeczownik sarks, który dosłownie oznacza „ciało” jako żywy organizm. W ten sposób św. Jan podkreśla drastyczną dosłowność stwierdzeń Jezusa. Tak daleko Bóg idzie w swojej miłości do człowieka, że staje się Ciałem i oddaje całą swoją wszechmoc na służbę swojej miłującej Obecności – aby być nie tylko z nami, ale i w nas! A my abyśmy mogli być zanurzeni w Nim – w Jego świętej i chwalebnej Obecności!

2. Dla kogo ten Dar?

Wiele Kościołów chrześcijańskich ogołociło się z tego daru, jakim jest Ciało i Krew Chrystusa. Również wielu ludzi naszego pokolenia w imię nowoczesności lub po prostu poprawności politycznej odrzuca realną obecność Chrystusa w Eucharystii. Inni idą w drugą stronę i niezależnie od jakości życia przyjmują Eucharystię, nie zrywając z grzechem. Znamy bardzo dobrze zjawisko charakterystyczne dla kościołów zachodniej Europy i Stanów Zjednoczonych, że wszyscy idą do komunii, chociaż wielu iść nie powinno. Pełne uczestnictwo w Eucharystii od początków Kościoła łączyło się z właściwym poziomem życia moralnego. Św. Justyn (+165) pisał: „Nikt w Nim (tj. Pokarmie Eucharystycznym) nie może brać udziału, jak tylko ten, który wierzy w to, czego uczymy, kto miał kąpiel na odpuszczenie grzechów (chrzest) i na odrodzenie, i tak żyje, jak nakazał Chrystus”.

3. Od Eucharystii do wspólnoty Kościoła

Nie oznacza to jednak, że Eucharystia jest nagrodą za dobre życie lub dobre sprawowanie. Jezus powtarzał bardzo często, że ze swoim miłosierdziem przychodzi nie do zdrowych, lecz do chorych, tak na ciele, jak i na duszy. Swoje Ciało i Krew daje tym, których najpierw oczyścił swoją miłością w sakramencie pokuty i pojednania. W Eucharystii daje im siebie po to, aby nawiązać z nimi osobisty, bezpośredni i bardzo intymny kontakt. A czyni to po to, aby człowieka wewnętrznie odnowić i otworzyć na nowe horyzonty, w których Bóg jest Ojcem, a każdy człowiek bratem. W ten sposób Eucharystia tworzy Kościół: „Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba” (1 Kor 10,17).

4. Od Eucharystii do zwycięstwa nad śmiercią

W dniu dzisiejszym przeżywamy również bolesną rocznicę. Było już lekko po 17 godzinie, kiedy 13 maja 1981 roku na Placu Św. Piotra rozległy się strzały. Było ich pięć. Papież jak zwykle jechał swoim białym jeepem i ściskał wyciągnięte dłonie pielgrzymów, gdy nagle rozległy się strzały. Gołębie wzbiły się w powietrze i na chwilę na placu zapadła cisza. Ludzie zobaczyli jak auto zawraca, a sekretarz papieża, ks. Stanisław, podtrzymuje bezwładną postać Jana Pawła II. Rozpoczęła się dramatyczna walka z czasem. Twarz Ojca Św. coraz bardziej bladła i powoli znikał uśmiech z trudem przywołany na twarzy. Wsadzono go do jednego ambulansu w centrum sanitarnym, a ponieważ brakowało tam potrzebnego sprzętu podtrzymującego życie, zaraz przeniesiono do następnego. Po 8 minutach karetka zajechała pod Poliklinikę Gemelli. Powiadomiony personel już czekał i zawieziono Papieża na 10 piętro, gdzie podjęto błyskawiczną decyzję o operacji. Jan Paweł II od chwili strzału utracił już 3,5 litra krwi. O godzinie 20.10 pojawił się komunikat, że operacja przebiega pomyślnie i że żaden ważny organ nie został uszkodzony. Operację zakończono o godzinie 23.35. Kilka minut po północy Papież się obudził z narkozy i w pierwszych słowach zapytał swego sekretarza: „Czy odmówiliśmy kompletę?” Taki był nasz błogosławiony papież Jan Paweł II.

Minęło 30 lat od dnia zamachu na niego. Z wzruszeniem wracamy do tych dramatycznych chwil. Pomimo upływu lat ciągle są w wielu z nas żywe wspomnienia. Można posługując się słowami Sekwencji Wielkanocnej powiedzieć, że 30 lat temu na placu Św. Piotra „Śmierć zwarła się z Życiem” i że Życie i Boże Miłosierdzie zwyciężyło. Wielką rolę w tym zwycięstwie miała Ta, która pod krzyżem stała. Papież często mawiał, że to Matka Syna Bożego, ta, która w Fatimie wzywała do nawrócenia, uratowała jego życie.

Ona nie przestaje ratować także każdego za nas. Pokazuje na Eucharystię i wskazuje na księgę Pisma Świętego z matczyną troską mówiąc: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”.

MODLITWA WIERNYCH

Przez ręce Maryi, która w Fatimie skierowała do nas wezwanie o poważne potraktowanie sprawy naszego nawrócenia i modlitwy za grzeszników, zanieśmy do Ojca Niebieskiego nasze prośby.

− Módlmy się za Matkę naszą – Kościół, aby z troską i odwagą przekazywał swoim dzieciom słowa Bożego wezwanie do nawrócenia.

− Módlmy się w intencji wszystkich małżeństw zagrożonych rozbiciem, aby pomimo trudnych wymogów trwania w jedności nie lekceważyli świętości sakramentalnego małżeństwa.

− Módlmy się za wszystkich, którzy – z własnego wyboru lub ze względu na struktury społeczne, w których trwają – żyją tak, jakby Bóg nie istniał, aby nie zamykali się na najwyższą Prawdę, jaką jest Bóg.

− Módlmy się za zmarłych z naszych rodzin, aby doświadczyli radosnego spotkania w wieczności ze zmartwychwstałym Panem.

− Módlmy się za nas samych, abyśmy angażowali się w regularne czytanie Pisma Świętego i żyli każdym usłyszanym Słowem Boga jak Maryja.

Wszechmogący wieczny Boże, który w osobie Matki Najświętszej dałeś nam Przewodniczkę po drogach wiary, naucz nas – tak jak Ona pod krzyżem – ofiarować nasze cierpienia w intencji nawrócenia tych, którzy są z dala od Ciebie, który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

ZAKOŃCZENIE

Właśnie spotkaliśmy się twarzą w twarz z Bogiem. Nie jest to tylko i wyłącznie dar dla nas. Za tym darem kryje się zadanie, podobne do tego, jakie Bóg zlecił Ananiaszowi. Mamy pójść do domu naszych znajomych, bliskich, krewnych i pomóc im odzyskać duchowy wzrok. Mamy mieć odwagę powiedzieć im o Jezusie, który chce podarować każdemu życie wieczne. Na realizację tego zadania w trzecim ogólnopolskim Tygodniu Biblijnych sam Bóg nam błogosławi.

Jesteś na facebooku? My też! :)

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.