Ks. Cezary Korzec

TAJEMNICA ŚWIĘTEGO WOJCIECHA

Homilia
Uroczystość św. Wojciecha, patrona Polski

WPROWADZENIE

Wspominamy dziś w liturgii św. Wojciecha, głównego patrona Polski. Przykład jego męczeńskiej śmierci – nawet po latach – uczy nas odpowiedzialności za przyjmowane i przekazywane słowo Boże. Kontekst Tygodnia Biblijnego, w jakim przyszło nam medytować misyjną postawę tego wielkiego świętego, zobowiązuje nas do bezgranicznej służby bliźnim, szczególnie w dziedzinie krzewienia znajomości Pisma Świętego. Niech ta Eucharystia uzdolni nas do zrozumienia Bożej pedagogiki miłości, która swoją największą doskonałość osiąga w oddaniu swojego życia za bliźnich.

Liturgia słowa: Dz 9,1-20; Ps 117; J 6,52-59

HOMILIA

Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze,
zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity

Dzisiaj gromadzi nas wokół ołtarza obchód wydarzenia męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Jan Paweł II w swojej książce Pamięć i tożsamość w następujący sposób pisze o biskupach i męczennikach: „Tylu jeszcze mógłbym wspomnieć niezłomnych, mocnych biskupów, którzy swoim przykładem wskazywali drogę innym. Co jest ich wspólną tajemnicą?” – pyta Papież. „Myślę, że męstwo w wierze. Pierwszeństwo dawane wierze w całym życiu i działaniu. Wierze odważnej i bez lęku, wierze, zahartowanej w próbie, takiej wierze, która ma odwagę pójść za każdym Bożym wezwaniem”. Temu zwięzłemu opisowi biskupa i męczennika, pozostawionemu przez papieża Polaka, odpowiada św. Wojciech.

1. Kim był święty Wojciech? Na pierwszym miejscu w tym opisie znajduje się cecha „pierwszeństwo dawane wierze w życiu i działaniu”. Świadectwem tego w życiu św. Wojciecha jest jego gorliwość w posłudze biskupiej w Pradze, a po jej opuszczeniu lata spędzone w Rzymie, gdzie wstąpił do zakonu benedyktynów. Wezwany do Pragi powraca i prowadzi z cierpliwością przerwaną misję ewangelizacyjną wśród Słowian i pracę nad umocnieniem życia chrześcijańskiego wśród Czechów. Zmuszony powtórnie do opuszczenia Pragi nie rezygnuje z misji ewangelizacyjnej wśród Słowian i w porozumieniu z królem polskim, Bolesławem Chrobrym, rozpoczyna pracę misyjną wśród Prusów. W piątek 23 kwietnia 997 roku pochwycony przez tłum zostaje umęczony otrzymawszy śmiertelny cios zadany ręką pogańskiego kapłana.

Ten przejrzysty i zwięzły rys biograficzny św. Wojciecha może jednak zwieść. Dążąc do opisania życia można pominąć jego tajemnicę. A właśnie do niej sięga dzisiejsza celebracja. Wyrażają tę tajemnicę słowa dzisiejszej Ewangelii: Jeżeli ziarno pszenicy… nie obumrze...

2. Tajemnica Ziarna – Jezusa i Wojciecha. Chrześcijańskie świętowanie męczeńskiej śmierci oprócz pewnej oczywistości, jaką jest męczeństwo, ma w sobie tajemnicę. O tej tajemnicy Jezus mówi: ziarno wpadłszy w ziemię. A więc w życiu chrześcijanina jest coś, co dokonuje się poza oczami innych, poza oczami publiki. To co jest zakryte, może być uchwycone tylko wówczas, gdy wyda owoc.

Ta reguła nawiązuje do życia Jezusa. Jego śmierć była publiczna, oczywista, ale za nią stała tajemnica. Nie tylko dotyczyła ona natury umierającego na krzyżu: był Synem Bożym. Tajemnica życia Jezusa były motywacje, przyczyny, dla których znalazł się na krzyżu.

Dla wielu stojących pod krzyżem był on jednym z trzech skazanych na okrutną i haniebną śmierć. Historia przekazuje nam informacje o setkach krzyżowanych wzdłuż dróg całego Imperium Rzymskiego, aby byli widoczni dla przechodzących. W ten sposób przekonywali przechodniów, że w państwie rzymskim panuje prawo, a ręka sprawiedliwości nieuchronnie dosięgnie każdego buntownika.

Jezus wiszący na krzyżu w przekonaniu wielu należał do tego grona. Nie poznali jego tajemnicy: że dotknęła go ręka Bożego gniewu wobec ludzkiego grzechu. Śmierć krzyżowa Jezusa była konsekwencją jego radykalnej zgody na wolę Jego Ojca, na Jego plan. To wszystko dokonało się poza ich oczami.

Ta tajemnica stała się nam dostępna w czasie przeżywanego trzy tygodnie temu Triduum Paschalnego, a zwłaszcza w celebracji Niedzieli Męki Pańskiej, popularnie nazywanej Niedzielą Palmową oraz w celebracji Wielkiego Piątku. W tych celebracjach Kościół służył nam swoim zrozumieniem tego, że Jezus jest Ziarnem, które wpadło w ziemię i obumarło.

3. Objawienie tajemnicy Ziarna. Droga Jezusa nie kończy się jednak na krzyżu. Jego śmierć wydała nie tylko dobry owoc dla Niego (życie w Chwale Boga), ale stała się skuteczna i owocna w życiu wielu. Ukazało się to w czasie celebracji Wigilii Paschalnej, kiedy w łączności z innymi odnawialiśmy nasze przyrzeczenia chrzcielne, a w wielu świątyniach katechumeni przyjmowali chrzest. Ziarno wydawało owoc.

Św. Wojciech szedł drogą Jezusa i w swoim życiu służył tej tajemnicy – woli Bożej, pełnej miłości do ludzi. Stał się ziarnem, które wpadło w ziemię pod ręką pogańskiego kapłana. Ale ta śmierć, widziana przez wielu jako akt ślepej nienawiści i manifestacja niechęci pogańskich Prusów, stała się owocna dla Kościoła na ziemiach polskich.

Dzisiejsza celebracja wprowadza każdego z nas w tę tajemnicę, gdyż taka jest moc chrześcijańskiego życia. Słyszeliśmy w dzisiejszym czytaniu z Dziejów Apostolskich: „otrzymacie jego moc i będziecie moimi świadkami”. Chrześcijaństwo rodzi świadków, rodzi męczenników, czyli ludzi gotowych wydawać swoje życie w służbie Miłości, wpadać w ziemię i obumierać głosząc Ewangelię – dla wspólnego życia w Chwale Boga.

MODLITWA WIERNYCH

Wpatrzeni w postać św. Wojciecha prośmy go o wstawiennictwo, abyśmy potrafili odważnie kroczyć za Chrystusem czując się odpowiedzialnymi za głoszenie Ewangelii w naszej Ojczyźnie.

– Módlmy się na Kościół w Polsce, aby męczeńska krew św. Wojciecha wciąż była owocnym zaczynem wiary w Jedynego, Prawdziwego Boga.

– Módlmy się za Episkopat Polski, wraz Księdzem Prymasem – kustoszem relikwii św. Wojciecha – aby wzór wielkiego Pasterza dodawał odwagi i otuchy wszystkim biskupom w sprawowaniu ich posługi.

– Módlmy się, aby inicjatywy ewangelizacyjne Dzieła Biblijnego były podejmowane odważnie i mądrze, a tym samym przyczyniły się do odnowy życia słowem Bożym w naszym kraju.

– Módlmy się za naszą parafię, aby była prawdziwą rodziną, w której wiara w Chrystusa i miłość wzajemna tworzy klimat prawdziwego braterstwa i wzajemnej odpowiedzialności.

– Módlmy się za ludzi w podeszłym wieku, aby doświadczając zrozumienia i szacunku ze strony swoich najbliższych sami byli czytelnym znakiem największej Miłości, która jest zdolna oddać życie za bliźnich.

– Módlmy się za nas samych, abyśmy nasze serca były ziemią żyzną dla ziarna słowa Bożego.

Wszechmogący, wieczny Boże, który chciałeś dać narodowi Polskiemu czytelny przykład misjonarskiej odpowiedzialności za Kościół w osobie św. Wojciecha, wejrzyj na nasze nieudolne zmagania na polu głoszenia Ewangelii i obdarz nas tą odwagą, jaką cechował się patron dnia dzisiejszego. Prosimy Cię o to w imię Jezusa Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków.

ZAKOŃCZENIE

Idąc za Jezusem staliśmy się Jego sługami. Umierając dla własnego egoizmu, wygód, nawet tego, co nam się słusznie należy stańmy się Bożym ziarnem, z którego wyrosną owoce potrzebne dla rozszerzania się Królestwa Bożego na ziemi. Polecając siebie i cały apostolat biblijny wstawienniczej opiece św. Wojciecha prośby Boga o Jego błogosławieństwo.

Jesteś na facebooku? My też! :)

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.