Człowiek nosi w sobie pytania. Co więcej, człowieka – jak powiedział kardynał Ratzinger – można „zdefiniować” jako istotę, która stawia pytania. W pewien sposób cała jego egzystencja to nieustanne poszukiwanie odpowiedzi na pytania, które odzywają się w jego sumieniu. To poszukiwanie nadaje kierunek jego życiu, a od znalezienia odpowiedzi zależy jego sens.

Teodot – gnostyk żyjący w II w. po Chrystusie pytał kim jesteśmy, gdzie byliśmy przedtem, gdzie zostaliśmy rzuceni, dokąd zmierzamy, czym są narodziny człowieka? Pytania te nosił w sobie również Jan. W Jego Ewangelii często powtarzają się pytania skąd? i dokąd? (3, 8; 7, 27.35 itd.). Oto niepokój człowieka, który chce znać kierunek, w jakim zmierza. Ewangelia Jana – dając świadectwo tych pytań i poszukiwań - przynosi jednocześnie pokój i pewność: znacie drogę – odpowiada Jezus. Celem, do którego zmierzamy i zarazem sensem życia jest przebywanie w mieszkaniu Boga, dokąd Pan odszedł, by przygotować nam miejsce. Jezus jednak nie tylko objawia nam ów cel, nie tylko staje się przewodnikiem tych, którzy idą, ale sam określił się jako droga. Nie tylko wskazał na punkt dojścia. Nie zostawił człowieka z kolejną wątpliwością – jak tam dojść, ale objawił siebie jako niezawodną drogę do ostatecznego celu ludzkiego życia. 
            Perykopa dzisiejszej Ewangelii rozpoczyna się od słów zapraszających do wiary: wierzycie w Boga? I we mnie wierzcie! Moglibyśmy zatem spodziewać się, że Jezus mówiąc o sposobie dojścia do domu Ojca wskaże na wiarę. Tymczasem wskazuje na samego siebie. Tak postawiony problem rzuca światło na rzecz najważniejszą dla życia chrześcijańskiego: wiara nie jest doktryną, teorią, systemem myślowym. Wiara jest łącznością z Osobą Jezusa żyjącego we wspólnocie wierzących. Przedmiotem wiary w rozumieniu Jana jest Jezus. Tak pojęta wiara prowadzi do życia: abyście wierząc mieli życie w imię Jego (J 20, 31). W obliczu tych słów muszę postawić sobie w tej godzinie modlitwy to podstawowe pytanie – czy moją własną wiarę określam jako łączność z Jezusem? Czy nie jest to jedynie wiara bezosobowa, deklarowana, teoretyczna? Mam być człowiekiem, który nie tylko wie, dokąd zmierza, ale swój pokój czerpie z pielęgnowanej, pogłębianej łączności z Jezusem. Papież wzywa chrześcijan do pogłębiania tej jedności aż do zauroczenia serca. Jeśli Kościół woła o odnowę, jeśli tej odnowy potrzebuje świat, to podstawowym i niezastąpionym jej kierunkiem musi być pogłębienie osobistej zażyłości z żywym Zbawicielem. Wtedy słowa mające być myślą przewodnią ludzi wchodzących w trzecie tysiąclecie – wypłyń na głębię nie będą sloganem, teorią, ale zaproszeniem i zobowiązaniem do wejścia w głęboką jedność z Jezusem.
          Jezus, mówiąc dziś w pierwszej osobie Ja jestem drogą, prawdą i życiem, wskazuje mi dzisiaj program dla mojego życia – program odnowy i nawrócenia. Zaprasza do odnowienia żywej relacji z Nim i nawrócenia, które jest zwróceniem się ku Niemu. On nas zaprowadzi do Ojca, do którego nikt nie przychodzi inaczej jak tylko przez Niego. „Nie trzeba zatem wyszukiwać nowego programu. Program już istnieje: ten sam, co zawsze, zawarty w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać, naśladować, aby żyć w Nim życiem trynitarnym i z Nim przemieniać historię, aż osiągnie swą pełnię w niebiańskiem Jeruzalem. Program ten nie zmienia się mimo upływu czasu i ewolucji kultur (...) Ten właśnie program jest naszym programem na trzecie tysiąclecie” (Jan Paweł II, Novo Millenio Ineunte, 29). Człowiek pyta o Boga. Dzisiejsza liturgia Słowa odpowiada, że problem ten nie może zostać rozwiązany jedynie na drodze rozumowego poszukiwania. Bóg został objawiony w Jezusie. Jakakolwiek droga do poznania Boga musi prowadzić przez Jezusa; Ja jestem drogą.
              Człowiek nosi w sobie wreszcie pytanie nie tylko o samego siebie, ale pyta o wspólnotę. Szuka wspólnoty, a kiedy odnajdzie ją, pyta o jej definicję. Do jakiej grupy należę? Święty Piotr odpowiada: Wy jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym (1P 2, 9). Nie należymy do jakiejś socjologicznie określonej grupy. Należymy do Kościoła – wspólnoty wiary, związanej z Bogiem przez Jezusa. Nasze spojrzenie na Kościół jest często – niestety – podobne do tego, jakie mamy w odniesieniu do wiary. Za mało jest w tym spojrzeniu odniesienia do żyjącego Boga, który stanął między nami – we wspólnocie, przez swojego Syna.

Oratio

Będę się modlił w serdecznej rozmowie z Chrystusem, by moja wiara nie była teoretyczna; by była coraz bardziej pogłębiana więzią z Nim. Będę się modlił o oczyszczenie mojego spojrzenia na Kościół – wspólnotę wiary, powołaną do doskonałego uwielbienia Boga.

Actio

Przemyślę, jak wygląda moja osobista więź z Chrystusem. Pomyślę, czy moją wiarę można określić jako relację z żywym Bogiem. Zrewiduję moją postawę wobec Kościoła. Pomodlę się za Kościół, aby trwał w tym wielkim powołaniu do bycia narodem świętym i by dawał tego świadectwo wobec świata.

o. Wojciech Popielewski, OMI

Źródło: www.jednosc.com