Bóg, który jest naszym Pokarmem

Dzisiejsze czytania mszalne oscylują wokół jednej z najważniejszych tajemnic naszej wiary. Wybrane na dziś przez Kościół fragmenty Pisma Świętego każą nam po raz kolejny uświadomić sobie wyjątkową i jedyną w swoim rodzaju tajemnicę obecności Boga pośród nas i w nas. Ta tajemnica to tajemnica eucharystycznej obecności Boga w Jezusie Chrystusie, który jest naszym Pokarmem – Chlebem żywym.

1. Opiekuńcza i troskliwa obecność Boga, karmiącego swój lud podczas wędrówki przez pustynię (Wj 16,2-4.12-15)

Lud Starego Testamentu bardzo opornie poznawał Bożą miłość i dobroć. Barwne opowiadania o czterdziestoletniej wędrówce Izraelitów przez pustynię ku ziemi obiecanej ukazują nam ile malkontenctwa, rozkapryszenie, pretensjonalności i braku zaufania do Boga było w tych ludziach. To dlatego ich proces dojrzewania do wiary był tak mozolny i musiał trwać tak długo.

Bóg, prowadząc ich przez pustynię ku Ziemi Obiecanej wielokrotnie stawia ich w sytuacjach granicznych, w których ich wiara jest wystawiana na próbę. Pomimo tak licznych znaków, które od Boga otrzymują, Izraelici nadal zachowują się jakby robili Mu łaskę, że wyszli z Egiptu. Gdy doświadczają pragnienia i głodu, buntują się i nie potrafią cieszyć się darem wolności, tęskniąc raczej za obfitym pokarmem w egipskiej niewoli.

Fragment z Księgi Wyjścia, który czytamy w dzisiejszej liturgii opowiada o sytuacji, gdy Izraelitom, wędrującym przez pustynię zabrakło pokarmu. W tej sytuacji nie podejmują działań, by zdobyć jedzenie, lecz szemrają przeciwko Bogu, zarzucając Jemu i Mojżeszowi, że wyprowadzili ich na pustynię po to, „aby umorzyć ich głodem”. Bóg w cudowny sposób zaspokaja ich głód, dając im regularnie mannę i przepiórki. To Boże działanie nie miało jednak na celu jedynie zaspokajanie ich głodu, lecz otworzenie im oczu na Jego troskę i miłość, po to, by bardziej w Niego uwierzyli: „O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem”.

2. Pamięć o cudownych wydarzeniach (Ps 78)

Pamięć o tych cudownych wydarzeniach – karmienia ludu na pustyni manną i przepiórkami – głęboko zakorzeniła się w świadomości narodu Bożego wybrania. Wyrazem tej pamięci, przekazywanej z pokolenia na pokolenie jest śpiewany w dzisiejszej liturgii Psalm 78. Dopiero pamięć o tych cudownych wydarzeniach stworzyła właściwą perspektywą do zrozumienia i docenienia przez naród cudownego działania Boga w jego historii. Z tej późniejszej religijnej perspektywy manna już nie była postrzegana jako pożywienie, które zaspokajało głód ich przodków, lecz jako chleb niebiański i pokarm aniołów.

Sytuacja ta uświadamia nam, że również w naszym życiu niejednokrotnie nie potrafimy zrozumieć i właściwie zinterpretować sensu wydarzeń, przez które Bóg nas przeprowadza. Trzeba niekiedy wiele czasu żeby zdobyć właściwą perspektywę, która pozwoli nam dostrzec we wszystkim, co w naszym życiu się dzieje przejaw Bożej miłości i troskliwej opieki.

3. Jezus Chrystus – Chleb żywy, który z nieba zstąpił (J 6,24-35)

Fragment Ewangelii, przeznaczony na dzisiejszą niedzielę przynależy do tzw. mowy eucharystycznej Jezusa, którą wygłosił do idących za Nim tłumów w synagodze w Kafarnaum niedługo po cudownym rozmnożeniu dla nich chleba i ryb. Jezus w swojej mowie ujawnia tłumowi swoją tożsamość, odwołując się do wydarzenia rozmnożenia chleba oraz do opowiadania z Księgi Wyjścia o darze manny.

Jezus przedstawia siebie w tej mowie jako prawdziwy Chleb, który zstąpił z nieba. Przypomina, że przodkowie Jego słuchaczy zostali przez Boga na pustyni obdarowani manną, która zaspokajała ich głód. Natomiast On jako Ten, który został posłani przez Ojca rozmnaża dla nich chleb i sam jest pokarmem, który mają spożywać, pokarmem, którym mają się żywić na drodze do życia wiecznego. Spożywanie z wiarą Jezusa, który jest prawdziwym Pokarmem zaspokaja głód duchowy człowieka wierzącego w codziennej drodze wiary.

Jest to nowa jakość – Bóg nie tylko dba o codzienny byt swoich wiernych, zabezpieczając dla nich chleb powszedni, lecz sam daje siebie jako POKARM. Dzięki temu dokonuje się najgłębsze – wręcz fizyczne – zjednoczenie wierzącego z Chrystusem. Gdy spożywamy go w Eucharystycznym Chlebie przenika obiegiem krwi do każdej komórki naszego ciała, odżywiając ją swoją Boską mocą.

4. Odnawiający Pokarm – przemiana w nowego człowieka (Ef 4,17.20-24)

Fragment Listu do Efezjan przeznaczony na dzisiejszą Mszą świętą, odczytywany w kontekście pozostałych czytań, pozwala nam zrozumieć jakie są skutki eucharystycznego zjednoczenia z Chrystusem. Ci, którzy Go przyjmują odnawiają się mocą tego cudownego Pokarmu. Rezultatem tego ontycznego zjednoczenia z Nim jest przemiana w nowego człowieka: „(…) trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek kłamliwych żądz, a odnowić się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”. Jest to wyzwanie, które Chrystus stawia przed nami podczas każdej Eucharystii!