Publikujemy materiały do homilli na psalm responsoryjny we Wniebowstąpienie Pańskie. Tym razem wiele odniesień do Apokalipsy wg św. Jana. Zachęcamy do korzystania! Niech Pan oświeca wszytkich głosicieli Prawdy!

 Psalm 47[46], 2-3.6-9 

1. Kwestie literackie

Ps 47 należy do grupy hymnów wielbiących Boga jako króla.
Można przedstawić jego strukturę w oparciu o wzór charakterystyczny dla hymnów:

A. Wezwanie do klaskania i wznoszenia radosnych okrzyków na cześć Boga (w. 2)

B. Umotywowanie: Bóg Królem nad narodami (w. 3-6)

A'. Wezwanie do śpiewu na cześć Boga (w. 7)

B'. Umotywowanie: Bóg Królem nad narodami (w. 8-10)

W psalmie responsoryjnym na Wniebowstąpienie Pańskie znajdują się wersety: 2-3 oraz 6-9.

2. Lektura nowotestamentalna

aluzje i słowne paralele

w. 9

Mt 25,31: "Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: "Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!" (w. 31-34) Jezus podaje dobre czyny wobec "braci Jego najmniejszych" jako postawę otrzymania nagrody. "Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: "Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! (w. 41) Jezus podaje złe czyny wobec "braci Jego najmniejszych" jako postawę wymierzenia kary.

Ap 4,2.9.10; 5,1.7.13: Pan podyktował Janowi listy do siedmiu Kościołów.

„Potem ujrzałem:
Oto drzwi otwarte w niebie,
a głos, ów pierwszy, jaki usłyszałem,
jak gdyby trąby mówiącej ze mną, powiedział:
«Wstąp tutaj, a to ci ukażę, co potem musi się stać».
Doznałem natychmiast zachwycenia:
A oto w niebie stał tron
i na tronie [ktoś] zasiadał.
A Zasiadający był podobny z wyglądu do jaspisu i do krwawnika,
a tęcza dokoła tronu - podobna z wyglądu do szmaragdu. ” (w. 1-4)
Dokoła tronu - dwadzieścia cztery trony,
a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców,
odzianych w białe szaty,
a na ich głowach złote wieńce.
A z tronu wychodzą błyskawice i głosy, i gromy,
i płonie przed tronem siedem lamp ognistych,
które są siedmiu Duchami Boga.
Przed tronem - niby szklane morze podobne do kryształu,
a w środku tronu i dokoła tronu
cztery Zwierzęta pełne oczu z przodu i z tyłu:
Zwierzę pierwsze podobne do lwa,
Zwierzę drugie podobne do wołu,
Zwierzę trzecie mające twarz jak gdyby ludzką
i Zwierzę czwarte podobne do orła w locie.
Cztery Zwierzęta - a każde z nich ma po sześć skrzydeł - dokoła i wewnątrz są pełne oczu,
i nie mają spoczynku, mówiąc dniem i nocą:
Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący,
Który był i Który jest, i Który przychodzi.
A ilekroć Zwierzęta oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie
Zasiadającemu na tronie,
Żyjącemu na wieki wieków,
upada dwudziestu czterech Starców przed Zasiadającym na tronie
i oddaje pokłon Żyjącemu na wieki wieków,
i rzuca przed tronem wieńce swe, mówiąc:
«Godzien jesteś, Panie i Boże nasz,
odebrać chwałę i cześć, i moc,
boś Ty stworzył wszystko,
a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone».

I ujrzałem na prawej ręce Zasiadającego na tronie
księgę zapisaną wewnątrz i na odwrocie
zapieczętowaną na siedem pieczęci.
I ujrzałem potężnego anioła, obwieszczającego głosem donośnym:
«Kto godzien jest otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie?»
A nie mógł nikt -
na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią -
otworzyć księgi ani na nią patrzeć.
A ja bardzo płakałem,
że nikt nie znalazł się godzien, by księgę otworzyć ani na nią patrzeć.
I mówi do mnie jeden ze Starców:
«Przestań płakać:
Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy,
Odrośl Dawida,
tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci».
I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt
a kręgiem Starców
stojącego Baranka jakby zabitego,
a miał siedem rogów i siedmioro oczu,
którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię.
On poszedł,
i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął księgę.
A kiedy wziął księgę,
czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem,
każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł,
którymi są modlitwy świętych.
I taką nową pieśń śpiewają:
«Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć,
bo zostałeś zabity
i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu,
i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami⁴,
a będą królować na ziemi».
I ujrzałem,
i usłyszałem głos wielu aniołów
dokoła tronu i Zwierząt, i Starców,
a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy,
mówiących głosem donośnym:
«Baranek zabity jest godzien
wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo».
A wszelkie stworzenie, które jest w niebie
i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu,
i wszystko, co w nich przebywa,
usłyszałem, jak mówiło:
«Zasiadającemu na tronie
i Barankowi
błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!»
A czworo Zwierząt mówiło: «Amen».
Starcy zaś upadli i oddali pokłon.” (4,1 – 5,14)

Ap 6,16: Baranek otworzył szóstą pieczęć. Nastąpił kataklizm obejmujący niebo i ziemię.
A królowie ziemscy, wielmoże i wodzowie,
bogacze i możni,
i każdy niewolnik, i wolny
ukryli się do jaskiń i górskich skał.
I mówią do gór i do skał:
«Padnijcie na nas
i zakryjcie nas przed obliczem Zasiadającego na tronie
i przed gniewem Baranka,
bo nadszedł Wielki Dzień Jego gniewu,
a któż zdoła się ostać?» (w. 12-17)

Ap 7,10.15: Aniołowie opieczętowali sługi Boga.
Potem ujrzałem:
a oto wielki tłum,
którego nie mógł nikt policzyć,
z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków,
stojący przed tronem i przed Barankiem.
Odziani są w białe szaty,
a w ręku ich palmy.
I głosem donośnym tak wołają:
«Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie
i u Baranka».
A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga Zwierząt,
i na oblicza swe padli przed tronem,
i pokłon oddali Bogu, mówiąc:
«Amen.
Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen».
A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami:
«Ci przyodziani w białe szaty
kim są i skąd przybyli?»
I powiedziałem do niego:
«Panie, ty wiesz».
I rzekł do mnie:
«To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku
i opłukali swe szaty,
i w krwi Baranka je wybielili.
Dlatego są przed tronem Boga
i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy.
A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi.
Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć,
i nie porazi ich słońce ani żaden upał,
bo paść ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu,
i poprowadzi ich do źródeł wód życia:
i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu». (w. 9-17) Baranek otwiera siódmą pieczęć.

Ap 19,4: Po płaczu i lamentcie królów ziemi nad zagładą Babilonu rozpoczął się w niebie śpiew Alleluja.
"I rzekli powtórnie:
«Alleluja!»
A dym jej wznosi się na wieki wieków.
A dwudziestu czterech Starców upadło
i czworo Zwierząt,
i pokłon oddało Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc:
«Amen! Alleluja!»
I wyszedł głos od tronu, mówiący:
«Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy,
którzy się Go boicie, mali i wielcy!»
I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu
i jakby głos mnogich wód,
i jakby głos potężnych gromów,
które mówiły:
«Alleluja,
bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący.
7 Weselmy się i radujmy,
i dajmy Mu chwałę,
bo nadeszły Gody Baranka,
a Jego Małżonka się przystroiła,
i dano jej oblec bisior lśniący i czysty» -
bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętych.
I mówi mi:
«Napisz:
Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!» " (w. 3-9a)

Ap 21,5: Janowi ukazuje się nowe niebo i nowa ziemia i miasto zstępujące od Boga.
"I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu:
«Oto przybytek Boga z ludźmi:
i zamieszka wraz z nimi,
i będą oni Jego ludem,
a On będzie "BOGIEM Z NIMI".
I otrze z ich oczu wszelką łzę,
a śmierci już odtąd nie będzie.
Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu
już [odtąd] nie będzie,
bo pierwsze rzeczy przeminęły».
I rzekł Zasiadający na tronie:
«Oto czynię wszystko nowe».
I mówi:
«Napisz:
Słowa te wiarygodne są i prawdziwe».
I rzekł mi:
«Stało się.
Jam Alfa i Omega,
Początek i Koniec.
Ja pragnącemu
dam darmo pić ze źródła wody życia.
Zwycięzca to odziedziczy
i będę Bogiem dla niego,
a on dla mnie będzie synem.
A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelkich kłamców:
udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką.
To jest śmierć druga». " (w. 3-9)

3. Myśl Ojców

w. 9

Św. Augustyn: "Pan zakróluje nad wszystkimi narodami" Ten, który był królem nad jednym narodem "zakróluje, rzekł, nad wszystkimi narodami". Kiedy słowa te były pisane Bóg królował nad jednym tylko narodem. Było to proroctwo, rzeczywitość jeszcze na to nie wskazywała. Bogu niech będą dzięki, widzimy już, że wypełniło się to, co było przepowiedziane. Przed spełnieniem się czasu Bóg dał cyrograf, po wypełnieniu się czasu oddał go nam. "Pan zakróluje nad wszystkimi narodami" to obietnica. Jaka jest Jego święta stolica? Może niebiosa? I słusznie. Jak wiemy, Chrystus wstąpił wraz z ciałem, w którym został ukrzyżowany i siedzi po prawicy Ojca, oczekujemy, że stamtąd przyjdzie, aby sądzić żywych i umarłych. "Siedzi na stolicy świętej swojej". Niebiosa są świętą stolicą Jego? Chcesz także i ty być Jego stolicą? Nie sądź, że tak być nie może. Przygotuj Mu miejsce w sercu swoim. Przychodzi i chętnie zasiada. On bowiem jest mocą Bożą i mądrością. A co powiedziało pismo o mądrości Bożej? Dusza sprawiedliwego jest stolicą mądrości. Skoro więc dusza sprawiedliwego jest stolicą mądrości, niechaj twoja dusza będzie duszą sprawiedliwego, a staniesz się królewską stolicą mądrości. I rzeczywiście, bracia, czyż Bóg nie przebywa we wszystkich ludziach, którzy dobrze żyją, dobrze postępują, postępują zgodnie z pobożną miłością i czy On sam nie rozkazuje? Niechaj będzie uległa dusza przebywającemu w niej Bogu, a sama niechaj nakazuje ciału. Dusza bowiem nakazuje twemu ciału, które nazywa się nogą, ręką, okiem, czy uchem. Rozkazuje członkom niczym swoim sługom. Ale i ona wewnętrznie służy przebywającemu w niej swemu Panu. Nie potrafi niższemu od siebie nakazywać jak należy, jeżeli nie zechce wyższemu od siebie służyć. "Bóg siedzi na stolicy świętej swojej". (Ennarrationes in Psalmos)