Ks. Janusz Kręcidło MS

Świątynia Ciała ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana

Życie w dzisiejszym świecie nabiera coraz większego tempa. Jesteśmy coraz bardziej zabiegani i przestajemy mieć na cokolwiek czas. Biegamy chaotycznie we wszystkich kierunkach, zapominając o tym dokąd biegniemy i po co. Liturgia słowa trzeciej niedzieli Wielkiego Postu każe nam się zatrzymać po to, by przemyśleć cel i sens tego, co robimy i jak robimy oraz zaprasza nas do ustalenie nowych życiowych priorytetów.

1. Dziesięcioro Przykazań – warunki zachowania człowieczeństwa (Wj 20,1-17)

Pierwsze z dzisiejszych czytań przywołuje Dziesięcioro Bożych Przykazań. Jest to Prawo, spisane na dwóch kamiennych tablicach, które Mojżesz otrzymał od Boga na górze Synaj. Przez wieki historii zbawienia Dziesięcioro Przykazań i towarzyszące im inne prawa wynikające z przymierza, które Bóg zawarł ze swoim narodem u stóp Synaju, były filarem wiary starotestamentowego Izraela.

Również dla nas chrześcijan Dziesięć Przykazań ma ogromną wartość. Traktujemy je jako objawione przez Boga Prawo oparte na prawie naturalnym, które Bóg dał, aby chronić ludzkość przed autodestrukcją. Dziś, w dobie genetycznych manipulacji i tak powszechnego braku poszanowania dla ludzkiego życia (aborcja, eutanazja, morderstwa islamistów, wojny itd.) być może bardziej niż kiedykolwiek w historii, należy apelować o powrót do Bożych przykazań. Bez tego podstawowego fundamentu zostają zachwiane relacje społeczne, a ludzkość zmierza w kierunku samozagłady.

2. Słowo Boże - Słowo życia (Ps 19)

Psalmista opiewa wartość słowa Bożego. Jest to opis doświadczenia człowieka, dla którego przestrzeganie Bożego Prawa, będącego przejawem Bożej mądrości, jest warunkiem szczęśliwego życia. Nie traktuje on przepisów Prawa zawartych w Bożym słowie jako ograniczających jego wolność, lecz – przeciwnie – twierdzi, że pokrzepiają one jego duszę i uczą go życiowej mądrości. Są one radością Jego serca, olśniewają jego oczy, dają mu życie. Dlatego też ceni je bardziej niż złoto i są one osłodą jego życia.

3. Świątynia Ciała Chrystusa – jedyny pewny punkt odniesienia we wszechświecie (J 2,13-25)

Autor Ewangelii wg św. Jana umieszcza tzw. scenę oczyszczenia świątyni przez Jezusa na samym początku Jego publicznej działalności. Inaczej czynią autorzy Ewangelii synoptycznych, którzy sytuują to wydarzenie na początku tygodnia poprzedzającego Paschę, zaraz po wjeździe Jezusa na osiołku do Jerozolimy. Skąd i dlaczego taka różnica? Z pewnością Jezus nie dokonywał znaku oczyszczenia świątyni dwukrotnie – na początku i na końcu swej publicznej działalności – lecz Ewangeliści Mateusz, Marek i Łukasz umieścili je tuż przed aresztowaniem i skazaniem Jezusa, pokazując, że ten czyn Jezusa stał się jednym z powodów decyzji religijnych władz żydowskich o zabiciu Go. Natomiast Ewangelista Jan opowiedział o tym samym wydarzeniu tak jakby się odbyło na początku publicznej działalności Jezusa po to, by wykazać, że Świątynia zmartwychwstałego Ciała Chrystusa ma całkowicie zastąpić kult ofiarniczy Starego Testamentu. To Ciało zmartwychwstałego Chrystusa – a nie jerozolimska świątynia i Prawo Starego Testamentu – ma być Nową Świątynią i jedynym uprawnionym Miejscem nowego kultu Boga w Duchu i Prawdzie (zob. J 4).

Czytelnik Ewangelii wg św. Jana otrzymuje zatem już w drugim jej rozdziale, zapoznając się z początkami nauczycielskiej działalności Jezusa, hermeneutyczny klucz, w którym ma czytać nie tylko rozdziały opowiadające o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, ale również wszystkie inne narracje, opowiadające o całej publicznej działalności Jezusa. Świadomość prawdziwej tożsamości Jezusa jako jedynego pewnego punktu odniesienia w całym wszechświecie ma towarzyszyć lekturze całej Ewangelii. Ma to też być klucz, w którym wierzący interpretują wszystkie wydarzenia swojego życia.

4. Chrystus ukrzyżowany – moc i mądrość Boża (1 Kor 1,22-25)

Przykładem takiego zrozumienia chrześcijańskiej wiary jest św. Paweł, którego fragment Pierwszego Listu do Koryntian Kościół przygotował na dzisiejszą liturgię. Paweł daje korynckim chrześcijanom świadectwo, że ukrzyżowany Chrystus jest dla niego mocą i mądrością Bożą. Uważa, że mądrość Chrystusowego krzyża przewyższa wszelką ludzką mądrość, a moc tego krzyża przewyższa wszystkie ludzkie potęgi.

Oczywiście Paweł, pisząc o krzyżu nie zapomina nigdy o tym, że śmierć krzyżowa Chrystusa była tylko etapem ku ostatecznemu celowi pobytu Jezusa jako Boga-Człowieka na ziemi wśród ludzi, czyli zmartwychwstaniu Jego ukrzyżowanego Ciała, które jest Nową Świątynią.

5. Aplikacja

Refleksja nad dzisiejszymi czytaniami skłania nas do zadania sobie następujących pytań:

1. Czy jestem świadom niezbywalnej roli Dziesięciorga Przykazań dla każdego człowieka i całej ludzkości?

2. Jaki wpływ ma słowo Boże, które czytam i słucham na podejmowane przeze mnie codzienne decyzje?

3. Czy Świątynia Ciała Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, będąca ucieleśnieniem Bożej mądrości i mocy jest dla mnie podstawowym punktem odniesienia wszystkich życiowych pragnień i celów?