W y p r a w y biblijne ekspedycja 18: Dawid królem Izraela Wojny z sąsiednimi narodami

Mapa I. Wojny z Moabitami, Ammonitami, Aramejczykami i Edomitami.

Liczne kampanie Dawida pozwoliły mu umocnić i skonsolidować królestwo:

• Wojna przeciwko Moabitom jest wspomniana w 2 Sm 8,2. Moabici stali się lennikami Dawida. Tekst biblijny nie podaje jednak szczegółów geograficznych tej wyprawy, a więc nie pojawia się ona także na mapie.

• Wojna z Ammonitami trwa wiele lat i dzieli się na dwie fazy (na mapie zaznaczone kolorem niebieskim). Zgodnie z opisem biblijnym, wojna zaczęła się od prowokacji Ammonitów przeciwko wysłannikom Dawida (2 Sm 10,1-5). Świadomi własnej słabości, wynajęli najemników aramejskim z królestw w regionie Hermonu i Chauranu. Pierwsza bitwa rozegrała się w pobliżu Medeby (por. 1 Krn 19,6-7). Armią izraelską dowodził Joab, który podzielił oddziały na dwie części. Jeden zastęp miał stawić czoła Aramejczykom, drugi – Ammonitom. Bitwa rozgorzała najpierw z wojskami aramejskimi, które zostały pokonane. Żołnierze ammoniccy wycofali się wówczas do środka miasta, ale Izraelici zamknęli ich w oblężeniu. Druga kampania rozpoczęła się w następnym roku (2 Sm 11,1) i zakończyła się zdobyciem stolicy Rabat-Ammon.

Góra Hermon

• Wojny z Aramejczykami (strzałki zielone). Biblia relacjonuje dwie bitwy z Hadaderem, królem Aramejczyków z Soby (2 Sm 8,3-13; 10,15-19). Trudno jest ustalić relacje między tymi opowiadaniami i podać kolejność wydarzeń. Z 2 Sm 8,3-13 nie wynika jasno ani przyczyna, ani miejsce bitwy, z której Dawid wyszedł zwycięsko. Księga podaje, że przy tej sposobności Dawid podporządkował sobie jako wasala także królestwo aramejskie Damaszku w Syrii, a ponadto wzmocnił więzi przyjaźni z królem Tyru (por. 2 Sm 5,11; 1 Krl 5,15-31). Bardziej precyzyjne określenia geograficzne znajdujemy w 2 Sm 10,15-19. Opisana tu bitwa rozegrała się w Chelam, gdzie Dawid stawił czoła wojsku koalicji aramejskiej. W obu opowiadaniach tekst biblijny stwierdza, że Aramejczycy byli poddani Dawidowi, stając się jego lennikami.

• Wojna z Edomitami (2 Sm 8,13-14). Starcie z tym ludem arabskim nastąpiło w Dolinie Soli, na południe od Morza Martwego. Zwycięstwo pozwoliło Dawidowi osadzić własny garnizon wojska na terytorium Edomitów. Do tej wojny być może odnoszą się informacje zawarte w 1 Krl 11,15-17, gdzie czytamy, że Joab zatrzymał się sześć miesięcy na obszarze Edomu, aby wygasić wszelkie formy oporu. Z drugiej strony wydaje się, że już w epoce Salomona Edom odzyskał pewną niezależność (1 Krl 11,14.25).

Znaczenie religijne:

Epoka Dawida jest ważnym okresem w historii Izraela. Stanowi ona moment największej ekspansji terytorialnej, wyznaczając więc idealne granice ziemi, którą Bóg obiecał patriarchom. Ponadto postać króla i stolica (z Arką i świątynią zbudowaną przez Salomona) są od tej pory zasadniczymi punktami odniesienia dla tożsamości ludu również z punktu widzenia religijnego. Potomek Dawida przyrzeczony przez Natana, Mesjasz (2 Sm 7,8-16), oraz Syjon-Jerozolima stawać się będą w późniejszych epokach coraz bardziej znakami Bożego zbawienia nie tylko dla Izraela, ale dla wszystkich narodów, aż po wypełnienie obietnicy, którą my, chrześcijanie, widzimy zrealizowaną w Jezusie Chrystusie (Łk 1,32-33).

Jesteś na facebooku? My też! :)

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie odpowiedź zostanie udzielona w ciągu około tygodnia, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.