Diakonia - w NT termin „diakonia” występuje 34 razy zarówno w znaczeniu posługi przy stole (np. Łk 17,8; J 12,2; Mk 1,31; Mt 4,11), jak też na oznaczenie wszelkiej posługi poprzez różne formy miłości bliźniego (np. Mt 25,31-41; Mk 15,41; Łk 8,3).

Zadanie, które czyni chrześcijanina sługą, opiera się na przykładzie Chrystusa, który przyjął „postać sługi” (Flp 2,6) i przyszedł po to, by służyć (Łk 22,26); w przeciwieństwie do władców ziemskich Chrystus wskazuje na wolę służenia bliźnim; posługa ta jest wyjściem z własnego egoizmu i żądzy panowania oraz oddaniem się do dyspozycji innych (Mk 10,42-45). Za posługę jest uważany także apostolat (Dz 1,17.25; Rz 11, 13; 2 Kor 6,3), a powołanie doń Pawła (Rz 1,1) jest wezwaniem do posługiwania (1 Tm 1,12; por. 2 Kor 4,1); poświęcił się on tej posłudze bez reszty, mając świadomość, że jest sługą samego Boga, Chrystusa i Kościoła jako wspólnoty wierzących (2 Kor 4,5; 6,3-4; 11,23; Kol 1,25); uważał ją także za służbę Nowemu Przymierzu, sprawiedliwości i Duchowi Świętemu (2 Kor 3,6-9); diakonia jest również „budowaniem ciała Chrystusowego” (Ef 4,12).

W dziejach Kościoła - W Kościele pierwotnym diakonia wykraczała poza granice apostolatu w sensie ścisłym i odnosiła się przede wszystkim do posług materialnych, niezbędnych w każdej społeczności, np. posługiwanie przy stole i zbiórka na ubogich w Jerozolimie (Dz 11,29-30; 12,25; Rz 15,31; 1 Kor 16,15; 2 Kor 8,4; 9,1.12-14) - inną posługę zlecono Archipowi (Kol 4,17), inną Tymoteuszowi (2 Tm 4,5); istniała więc różnorodność posług (1 Kor 12,5), bo „Duch Święty udzielał różnych darów potrzebnych do dzieła posługiwania” (Ef 4,12); gmina chrześcijańska, będąca wspólnotą miłości, a złączona wiarą i eucharystią, urzeczywistniała się poprzez diakonię wszystkich (Ef 4,11-13) i każdego z osobna na miarę charyzmatów otrzymanych od Chrystusa (1 Kor 12,5; 1 P 4,10); wszelkie posługiwanie odbywało się pod wpływem Ducha Świętego (Rz 12,7) jako wypełnienie polecenia otrzymanego od Boga (1 P 4,11).