Nazwa księgi wywodzi się od hebrajskiego imienia Malachi, co oznacza „mój posłaniec”. Autor księgi jest nieznany, ale powszechnie uważa się, że powstała w latach 500-450 p.n.e., po powrocie Izraelitów z wygnania babilońskiego.
Księga Malachiasza skupia się na kwestiach kultowych i moralnych. Głównym jej tematem księgi jest krytyka Izraelitów za ich złe postępowanie i apel, aby powrócili do wierności Bogu. Malachiasz przekazuje Boże słowa dotyczące niewłaściwych praktyk religijnych, takich jak zaniedbywanie ofiar i niegodziwe postępowanie kapłanów. Księga zawiera również proroctwa dotyczące Mesjasza i nadchodzącego Dnia Pańskiego, który będzie dniem sądu i oczyszczenia.
Malachiasz przewiduje przyjście posłańca, który przygotuje drogę dla Mesjasza i zapowiada, że w Dniu Pańskim sprawiedliwość zwycięży nad nieprawością. Prorok zwraca uwagę na potrzebę odnowy duchowej i wierności Bogu. Przywołuje również temat ofiarowania czystych darów Bogu, zarówno w sensie dosłownym, jak i symbolicznym. Księga kładzie nacisk na znaczenie prawdziwej religijności i wierności Bogu w kontrze do pustych rytuałów i hipokryzji.
